Jeroens kloosterjournal 2012 (2 tot en met 6 januari)

'S ochtends vroeg vertrok ik en aan het begin van de middag kwam in aan in het klooster St. Benedictusberg. Ik werd opengedaan door een monnik in mooi zwart habijt en die vertelde me in het kort de gang van zaken en wat alle verschillende boekjes op mijn kamer te betekenen hadden. Vanaf nu volgen de journal aantekeningen. De aantekeningen zullen een paar keer per dag bijgevuld worden ongeveer in overeenstemming met de daadwerkelijke tijd van schrijven vier jaar geleden.

Journal - periode van verblijf in het klooster (2012)
~ Jeroen Baan ~
02/01
14:25 - Het is wennen om hier te zijn. Uiteraard ben ik God heel dankbaar voor deze tijd, alleen er wordt behoorlijk wat participatie van je verwacht in de (katholieke) missen, hetgeen ik niet gewend ben (wanneer moet ik tijdens de mis buigen?). Daarnaast ben ik ook ontzettend moe en dat vormt een behoorlijke hindering voor mijn concentratie om te bidden en te lezen. Wellicht dat was frisse lucht me goed doet, dus ik maak wel even een wandeling door de tuin, alvorens verder te gaan.

15:26 - Na een heerlijke wandeling door de tuin, ben ik nu teruggekeerd naar mijn kamer. Het is een redelijk grote tuin met erg veel groen. Zo liep ik vier ronden over het bemoste pad. Genietend van het prachtige Limburgse heuvellandschap, de grazende schapen, een liefelijk poesje en de dorpen en auto’s onder mij. Terwijl ik zo liep en dit alles aanschouwde raakte ik steeds meer in gedachten verdiept. Allereerst waren de gedachten simpel van aarde en met name voortkomend uit mijn onwennigheid, maar tegelijkertijd een gevoel van intense dankbaarheid voor de schone plek waar ik me bevindt, waar ik tot rust mag komen. Ik realiseerde me dat het een vrij pittige week zal worden, maar de luxe die ik momenteel geniet is enorm en mocht ik zware momenten kennen, dan weet ik dat mijn Vader bij me is. Daarnaast realiseerde ik me dat dit essentieel is. De rust die ik hier verkrijg zal ik naar mijn vermoeden hard nodig hebben voor mijn periode van wederkomst. Toen kreeg ik de brief van Filemon in mijn hoofd. Deze brief had ik laatst met Alemayehu doorgenomen en ik realiseerde me hoe bijzonder Paulus grootse liefde was in navolging van Jezus. Een slaaf vlucht weg bij Filemon. De slaaf belandt in de gevangenis en hierbij dient ook gerealiseerd te worden dat een slaaf echt het laagste van het laagste was. De slaaf komt echt er bij Paulus in de cel en dat maakt dat de slaaf zichzelf ook een geliefd kind van God weet. Hij (Paulus) stuurt de slaaf terug naar Filemon als broeder in Christus en Paulus staat garant voor eventuele schulden van de slaaf. Jezus was ook niet gekomen voor de rijke of vrome mensen, neen juist voor die onderlaag voor de tollenaars en zonderaars. Dit deed me weer denken aan het gesprek dat ik een paar dagen geleden gevoerd had met Asha over innerlijke en uiterlijke schoonheid. Als Christen betoon je liefde tegenover een ieder ongeacht innerlijk of al helemaal ongeacht uiterlijk, opdat je met het hart kijkt en niet met de ogen. Praktisch gezien is dat een hele uitdaging, maar ik vertrouw God dat ik daar in mag groeien. Tot slot kwam een overdenking over het zaad dat in de mensen geplant wordt. Een ieder moet het als een vanzelfsprekende zien ook zaaier te zijn. Daar hoef je niet per se predikant voor te zijn, want ik werd me bewust dat God met me bezig was sinds Andre die uit de Bijbel voorlas in groep 8. Daarnaast als het zaad eenmaal geplant is dan is (intensieve) begeleiding gewenst. In mijn geval was die begeleiding erg wisselend geregeld, maar God voorzag erin, hetgeen ik Hem dankbaar voor ben. Alleen intensieve begeleiding kon de weg naar een relatie met God enorm versoepelen. Ikzelf heb jarenlang bij wijze van gewoonte en ritueel geloofd, in zoverre dat ik steeds hetzelfde gebed op prevelde en er steeds minder aandacht voor besteden. Bijbel lezen ook meer uit gewoonte dan uit een verlangen om meer te worden als Christus, het waren meert letters dan een gevoel en een wijze van zijn. Ook de ouders hebben hierbinnen een belangrijke functie. Maar bovenal mogen we dankbaar zijn en vertrouwen in Gods voorzienigheid. Waakzaamheid is echter geboden dat we ons dienstbaar moeten stellen voor Hem en ons laten gebruiken door Hem ter verheerlijking van Zijn grote naam. Amen.

17:52 - Kom net terug van de Noon en ik ben God dankbaar dat Hij Diederik op mijn pad heeft gebracht. Een aardige man die me even wegwijs maakte in wat praktische zaken zoals buigen (dat moet vanaf Gloria t/m Sancto) en hoe ik de verschillende getijdenboekjes dien te gebruiken. Hij legde me ook de Mette uit, die begint om 5:00, maar of ik zo vroeg al weer op te staan dat weet ik niet. Moet wel een beetje wennen aan de getijden, maar het is wel erg mooi.

18:49 - Vreugde vindt gij door dienstbetoon aan God vanuit de liefde. Net even mijn ouder gebeld. Het was lastig heel optimistisch te klinken over vandaag, waar ik zeer vermoeid was. Wellicht had ik positiever moeten klinken, alleen ik zit echt nog behoorlijk in de wen fase. De eerste keer alleen voor langere tijd weg en dan ook nog in een soort van isolement binnen de katholieke traditie waar ik niet bekend mee ben en ervarende de moeizaamheid van alles, omdat ik zo moe ben. Ik ga maar over op pen, want dit straks niet meer leesbaar. Dit is duidelijker denk ik zo. Voor dat ik een avondwandeling ging maken en buiten mijn ouders gebeld had, had ik eerst nog even uit prediker gelezen, één van mijn kernteksten. Om precies te zijn heb ik prediker 1 & 2 beschreven, waarin hij de leegte en zinloosheid der aardse zaken beschrijft. Het is eigenlijk in zijn geheel een pleidooi, waarbij hij in zeer relativerende termen spreekt. Ik zie dit relativisme in zoverre bij mezelf terug, dat ik weet dat niets absoluut is. Alles is er door genade en liefde van God en met een doel, geen vanzelfsprekendheden, geen vaststaande waarheid die compleet aan een ieder te oren komt, maar alles is genade en liefde van God en dient een doel. Ik weet dat toen ik geboren werd en ik opgroeide als kind geen besef had van God, maar maakt dat Zijn bestaan minder waar? Als puber wist ik van het bestaan van een God, maar had ik niet het juiste bewustzijn om Hem te ervaren, maakt dat Zijn bestaan, minder waar? Neen, God bestaat en dat is één van de weinige absolute waarheden, maar zelfs die waarheid is aan een groot deel van de bevolking niet besteed. Onderschikkende waarheden, minder tot niet absoluut van aarde verstoren de eensgezindheid waar God ons toe roept en tegelijkertijd is het wel weer zo dat een kritische biddende houding geboden is om het goede van het kwade te scheiden en het kwade te bestrijden en het goede te bekrachtigen. Alleen tolerantie en een open liefhebbende houding naar andersdenkende toe is van essentieel belang wil het goede bewaard blijven. En volgens mij ben ik wel behoorlijk afgedwaald van hetgeen waar ik het over had, maar dit is een welkom zijspoor. In essentie komt het op het volgende neer:
- Acht jezelf beter als de geringste dan als de meest vooraanstaande, want hoe mooi en waarlijk briljant je ingevingen ook mogen zijn, ze kunnen al eerder bedacht zijn en anders door de tijd ook weer vervagen. Maar nu eerst eten.

20:54 - En als diner was er brood met chocoladepasta, leverworst en een soort van lekker vleesstoofpotje. Toen even in de gastenruimte geluisterd naar de verhalen van broeder Leo de steenhouwer en daaraan aansluitend tezamen met Diederik naar het Completen gegaan. Ik ben erg dankbaar dat ik dan naast hem kon zitten en hij mij dan begeleidt. Ik heb geen wekker, dus morgen vermoedelijk rond 4:30!!! klopt Diederik op mijn deur en dan mag ik me klaar gaan maken voor de Metten van 5:00. Erg vroeg dus ik ga zo al slapen. Het is wel goed denk ik om de hele dag gewoon een keer mee te maken voor de bewustwording van de monastieke levensstijl. Nog even straks wat uit de Bijbel lezen en dan morgen verder met de zoektocht naar Gods plan met mij. Dank aan God, want Hij is genadig. Waar ik blind was, kan ik nu zien, de ketenen die me gevangenhielden verdwijnen, de Heer is mijn verlossing in Hem vindt ik vrede. Amen.

Het Klooster te Mamelis (nabij Vaals)

Spoiler:

Kapel waar de monniken en gasten bidden:

Spoiler:

Wat een moeilijk en zwaar verblijf lijkt me dat. En dan ook nog eens zo vroeg op. De omgeving lijkt me dan wel weer prachtig. Een plek waar je eerder in de lente wilt zijn. :p

03/01

6:05 – Gisteravond tijdig naar bed gegaan, maar het was meer rusten dan slapen, want ik was haast de hele tijd bij bewustzijn. Het was ook niet heel moeilijk om mijn bed uit te komen toen Diederik op mijn deur klopte om 04:08. Om 5:00 de Metten bijgewoond die een uur duurde. Het was wel mooi, maar ik was en ben echt heel moe. Nou ik mag niet al te veel klagen, want het was een prima rust en het bed ligt wel goed, afgezien de stoeipartijen met mijn kussen. Nou nu is het tijd voor de Lauden.

7:33 – Net klaar met ontbijten, thans dat was nadat ik de Lauden had bijgewoond. Het is bijzonder hoe veel verschil er tussen stromingen van het Christelijk geloof zitten. Niet dat ik super gewend ben te bidden voor het eten, maar bij de meeste Christelijke gezinnen en andere plekken waar ik thuis kom is dat wel het geval en hier is dat niet zo. Het veelvuldige buigen tijdens de dienst en het feit dat ik geen woord van het samengebed (Latijn) versta blijf ik erg onwennig vinden. Ik kom hier voor mijn rust, maar vindt ik hier wel rust…..? Eigenlijk is het nu Priem, maar ik denk dat ik die even over sla na bijna twee uur Latijns psalmgezang ten gehoren gekregen te hebben, het is prachtig hoor, maar wel vermoeiend. Daarna is zo dadelijk de Terst en H. Eucharistie en aan dat laatste mag ik niet meedoen, omdat ik het katholieke geloof niet belijdt. Ik ga dan maar even voorbij aan het feit dat Christus voor ons beide gestorven is en we beide mogen genieten in zijn heerlijkheid, maarja de katholieke houden het denk ik graag exclusief. Er kleeft in mijn optiek een grote dubbelzinnigheid aan het verblijf. Enerzijds kom ik hier voor mijn rust, maar anderzijds heb ik wel een getijden dagindeling. Aan de ene kant zoek ik rust, maar aan de andere kant heb ik sport nodig om mijn helderheid te verbeteren. Ik voel een enorme inwendige strijd over mijn verblijf hier, maar tegelijkertijd realiseer ik me dat als ik dat nu al heb in nog relatieve luxe, hoe moet het dan in casu dat God me uitzend…. De psalmen…. Katholieke bezingen ze in het Latijn, Gereformeerden op een sobere manier in de volkstaan, Evangelische gemeenten maken er een hedendaags lied van waarin de liefde en vrolijkheid een belangrijke rol spelen. Ik ga maar weer even lezen…

11:07 – Nouja dat lezen van net was uitrusten op mijn bed geworden. Helaas kon ik nog altijd de slaap niet vatten en woede de innerlijke strijd ongestoord voort. Om 9:30 ging ik naar de Hoogviering Terst & Eucharistie. Het was wederom erg mooi maar wel lang en met dankbaarheid maakte ik nog een laatste keer gebruik van de hulp van Diederik die naast mij zat. Van binnen had ik het echter wel zwaar. Er was ook een eucharistie viering, ik mocht de hostie niet nemen, maar het was toch bijzonder om het zo een keer mee te maken. Het is echt heel anders dan de viering van het Heilig Avondmaal in de Meerkerk. Na afloop in de koffieruimte met zijn allen (hoe verwonderlijk) koffie gedronken. Er was geen thee, dus ik kreeg ook koffie, maar voor één keer deed ik er maar niet te moeilijk over en het smaakte best goed. Toen we daar zo zaten vertelde ik over het onwennige en de reden waarom ik hier verblijf. Dat gesprek luchtte op en er is eindelijk weer rust binnenin me. Diederik wees me ook nog eens op de vrijblijvendheid van de getijden, dus ik ga het niet meer beschouwen als een verplichting, maar als een mooie toevoeging aan dit avontuur. Hij vertelde ook een verhaal over een protestantse jongen die een week zou blijven, de Bijbels met elkaar vergeleek en na 1 dag al vertrok. Ik heb mijn moed hervonden deze tocht voort te zetten en ik denk erover om na de Sext en de lunch gewoon even te wandelen in Vaals, even uitwaaien nu ik toch in Limburg ben moet ik daar gebruik van maken. Het stormt buiten, het is net herfst en dat op 3 januari….

12:02 – Na een begin gemaakt te hebben met de bestudering van het Johannes evangelie, is het nu tijd om naar de Sext te gaan.

13:01 – De Sext is afgelopen evenals de warme lunch die daarna kwam. Voor nu lijkt het goed om even op pad te gaan, dus ik zal trachten in Vaals te komen als de Heer het wil.

18:41 – In Vaals kwam ik wel daar was ik best snel, maar wat me daar te wachten stond (hetgeen ik toen nog niet wist), was een loodzware uitdaging, waarbij ik beproefd werd in uithoudingsvermogen, volharding en bovenal vertrouwen in God. Ik was aangekomen en wilde wel naar het drielandenpunt gaan, dus zo gezegd zo gedaan. Het was een mooie wandeling daarnaartoe, veel prachtig heuvellandschap en bos! Toen ik er uiteindelijk was bekroop me een gedachte: ik kan gewoon even naar het buitenland! Misschien kan ik wel een plaats zien…. Ik liet de gedachte varen en ging naar een groot bord met uitgestippelde routes. Het was ongeveer twee uur. Ik keek welke routers vanaf mijn specifieke punt begonnen en dat waren er twee: één van 19 km en één van 12 km. Ik dacht: ik stap wel wat harder door dan 5 km/u dus misschien 6 à 7 km nou wellicht ben ik dan binnen twee uur terug. Ik besloot dus die route van 12 km te nemen en dat was route 3. Het stormde…. De bomen waaide gevaarlijk….. maar ik ging de uitdaging aan! Het begin was een hele stijle afdaling naar beneden over kiezelstenen en dwars door het bos. Al gauw werd ik geconfronteerd met de vele ontwortelde bomen en ook het bordje jachtgebied maakte het dat ik al gauw twijfels kreeg bij de route. Het was echt een schitterende omgeving echt kris kras door de natuur (veel door bos) en ik bewonderde deze natuur. Mijn reis ging voort en op een gegeven moment leidde mijn route me langs een pad dat nog geen meter naast de spoorrails lag en er was geen hek. Uiteindelijk een zandweggetje omhoog gevonden dat me weer op de goede weg leiden, zodat ik er met wat meer afstand langs kon lopen. Ik kwam bij het eerste plaatsje en er was ook een hele onduidelijk waardeloze kaart. Even tussendoor ik volgde de hele tijd kleine vierkantjes met 3 en een pijl erop in het zwart. Het was volgens mij als iets over drieën dat ik iets minder gerust werd. De bosroutes hielden op en nu kwam ik bij veel steden/dorpen met Franse benamingen. Ik was in België. De route ging maar door en ik begon me te realiseren dat het over een anderhalf uur al donker werd en dan zouden die kleine bordjes barslecht te zien zijn. Vanaf dat moment genoot ik minder van mijn omgeving, want er werd op die bordjes niet aan gegeven hoe ver nog en ik was in België, maar ik had echt geen flauw idee waar ik was. Ik werd echt alle kanten opgeblazen en ik werd een beetje wanhopig. In mijn hoofd bad ik God me zo de weg te wijzen, want ik volgde de bordjes, maar dat deed ik al zolang dat ik de bordjes begon te wantrouwen. Toen uiteindelijk in Pointers geloof ik, een duidelijk overzichtskaartje van de route (de eerste na vertrek), het was 16:00 en wat bleek… ik was nog niet eens op de helft! Toen kreeg ik wel paniek, hoe kom ik terug als het donker wordt. Ik kon ook niet met de bus, want ik was in België en ze reden niet naar Vaals. Ik kon bellen voor hulp, maar ook al wordt ik teruggebeld dan gaat het alsnog ook van mij af en is het op dan heb ik pech. Mijn enige redding was Gods leiding, want zelf wist ik het niet meer. Ik was ontzettend slecht voorbereid hierop: ik had mijn nette kleren aan en geen water.

20:49 – Het ironische is, is dat ik baalde dat ik niet kon sporten, maar nu was het dus duidelijk hardlooptijd, zij het niet geheel vrijwillig. Half lopend en half hardlopend (mijn benen waren erg moe) vervolgde ik mijn reis. Langzaam maakte ik een wending en toen realiseerde ik me dat ik tot die tijd, alleen maar verder van Vaals vandaan gelopen was. Het begon te schemeren. De wegen waren gelukkig nu met name verhard, maar ik keek angstig naar het bos waar ik naar vermoeden waarschijnlijk in zou moeten duiken. Ik bleef rennen en af en toe prevelde ik een wanhopig smeekgebedje in mijn hoofd. Zodra het donker zou zijn en ik zou het bos in moeten dan zou ik de richtingaanwijzers niet meer kunnen lezen. Het allerergste doemscenario wat door mijn hoofd speelde was dat ik voor 21:00 in het klooster moest zijn, want dan gingen de deuren op slot. De Here zij geprezen, want na nog een tijd lopen zag ik weer wat Nederlands (tot die tijd was alles Frans). Er was een bord van het ANWB fietsroutenetwerk en Vaals stond er op, het was rond
17:00 en ik hoefde nog (maar) 4,4 km en ik kon een verhard fietspad (autoweg) volgen, want nr. 93 (geloof ik) leidde naar Vaals. Toen kwam op een gegeven moment een ander soort bordje en dat was 1,5 km Vaals en dat leidde me er rechtstreek naar toe. Het had heel anders kunnen lopen, maar door de genade en liefde van de Heer hoefde ik het bos niet in. Alleen Vaals is groot. Eerst dacht ik weer dat ik goed zat en de juiste bushalte gevonden had, maar dat was niet zo! Rond deze tijd (±17:30) was ik sowieso van plan geweest mijn ouders te bellen, dus dat deed ik ook. We hoorde elkaar amper door de storm en de verbinding viel steeds weg. Na een tijdje bleef de verbinding iets langer alvorens weg te vallen en mijn vader ging me navigeren. Uiteindelijk bus 50 gevonden en zeer vermoeid kon ik terug naar het klooster (18:00). Eenmaal weer in het klooster friste ik mezelf even op om daarna te schrijven en te eten. Onder de lunch (warm) en het avondeten (brood) heerst er stilte. Deze stilte geldt voor iedereen, behalve de monnik die voorleest. Hij doet dit op een zeer monotone wijze en dat ervoer ik als zeer bijzonder. Bijv. monotoon: “De tand van de olifant was zo groot als een bil” of “ha ha ha”. Na het eten kwam de uitleg toen we samen met broeder Leo in de gastenruimte zaten. Hij vertelde dat die monotone vertelling was om te zorgen dat het woord centraal stond en niet de interpretatie van de spreker. Tot slot was er nog het Completen. Er is ook een monnik uit Senegal en die is hier voor twee jaar en die heeft een ch/k oral meegenomen. Een soort harp en hierop speelt hij altijd tijdens de Completen onder de Psalmen. Echt schitterend is dat geluid. Dit was de dag, maar ik zal nog even dieper ingaan op de geestelijke impact van deze dag. Het staat buiten kijf dat “de reis” vandaag centraal stond. God heeft een plan met een ieder. Een reis behorende tot een bepaald persoon. De reis die ik gemaakt had was evenzeer een lichamelijke alswel een geestelijke reis. We zijn mensen met emoties, een eigen wil en een we leven in een wereld waar alles en iedereen aan ons trekt. Het begin (voor ons mensen) is duidelijk, de geboorte, een prachtige gebeurtenis en meestal begint de reis vol lachen en onwetendheid over de buitenwereld. Zodra we bewust worden van de buitenwereld is waakzaamheid geboden voor wat werkelijk Gods plan is. Alles kent een begin en een einde op aarde, het begin kennen we alleen het einde kennen we niet. Ik begon mijn reis vol vreugde vol goede moed ging ik op pad. Was ik voorbereid op de reis en had ik het goed doordacht? Neen, maar door mijn enthousiasme ging ik maar letterlijke in het diepe. Af en toe een gering obstakel, maar meestal valt daar door wat energie wel overheen te springen. Uiteraard wisselen de obstakels van lastigheidsgraad… Soms ligt er een tak en soms een hele boom, soms is er een smal droog plekje bij de plas en soms ook niet. Zo is het ook in het (geestelijk) leven. Alles hangt ook af van tempo en tijd. De aanwijzingen die God geeft in het leven kunnen soms heel subtiel zijn, net zoals bijv. de plaatjes die me tijdens de wandeling de weg wezen. Mis je aanwijzing dan wijk je af van de route. Is alles dan verloren? Neen, maar op een gegeven moment merk je dat iets je voortgang remt je komt geen nieuwe aanwijzingen meer tegen. Nu kun je teruglopen en alsnog de juiste route nemen, maar hoe verder je bent afgedwaald hoe zwaarder het teruglopen valt. Je doet dan alsnog de juiste route met wat negatieve lading die genezing nodig heeft. Je zou ook kunnen zoeken naar een andere route. Dit kan maar we weten niet wanneer en of we er één tegen komen of die wordt aangereikt en hoe verder we afdwalen hoe groter het probleem mochten we alsnog moeten teruglopen. Op de plaatsjes stond de richting, maar niet de afstand. Op andere bordjes kan dit wel staan. Ik heb echter ervaren dat God bij mij aanwijzingen geeft voor de kruispunten, zonder me te vertellen wat me daar wacht of hoe ver nog tot die reis volbracht is. Dat is kennis waar alleen God weet van heeft. Wat ook kan is dat een aanwijzing niet bevalt. Een deel van Gods plan met ons, kan zorgen dat we door ons menselijk beredeneren angstig worden of we gaan twijfelen of we voor de specifieke aanwijzing/taak voldoende toegerust zijn. Een eerlijke vraag, maar als God het wil op een specifieke tijd en Hij bevestigd dat, dan mogen we erop vertrouwen. Dit is absoluut niet makkelijk. Zelfs Mozes zo’n kernfiguur in het OT had hier soms moeite mee. Exodus 3:11 – 4:17. Mozes wordt hier geroepen om de Israëlieten uit Egypte weg te leiden, maar Mozes wil bevestiging en krijgt dit ook zeer uitgebreid(Exodus 3:11-22). Dit is voor Mozes niet genoeg er zit nog te veel twijfel of het volk hem zal geloven. God geeft een uitgebreide bevestiging hierop in Exodus 4:2-9. Nog is Mozes niet overtuigd en dit keer, omdat hij niet gelooft in zijn eigen kunnen, hij vindt zichzelf geen goede spreker. Ook hier reageert God geduldig op en garandeert Mozes dat hij op Hem kan vertrouwen. Nog weigert Mozes toe te geven (wellicht uit angst?). God heeft al zijn ja, maar’s… geduldig beantwoord en alle opgeworpen mogelijke problemen verholpen en nog weigert Mozes en ditmaal zonder reden te noemen (Exodus 4:13). Nu wordt God kwaad, maar als alternatief geeft Hij Mozes Aäron (zijn broer) om hem te ondersteunen. Tot zover het voorbeeld van Mozes om nu te vervolgen met de reis. Dit geeft wel aan hoe makkelijk het is om tegenwerpingen te vinden als de uitdaging ons te groot lijkt. Zoals ik al zei zijn tijd en tempo essentieel. God wil het maximale uit een ieder halen en een ieder gebruiken op de juiste manier. We hebben keuzes, maar God heeft een plan. Tijdens mijn wandeling liep ik in de eerste instantie, maar toen de dreiging van het donker worden ging ik af en toe hardlopen, maar af en toe sprintte ik en miste ik een plaatje of ik struikelde haast over stenen. Het licht is hoop, kracht, goed, pracht en al het positieve. Het donker is onzekerheid, angst, verdwalen en in het ergste geval verloren. God roept ons om stappen te zetten. Als God een stap bevestigd heeft, maar in twijfel stellen we het steeds uit dan moet er gerend worden om het donker alsnog te ontlopen op een gegeven moment. Als we daarintegen te hard gaan dan kunnen we aan Gods plan voorbij gaan of struikelen, waardoor we geestelijk of lichamelijk letsel oplopen. De juiste pas is voor een ieder anders (tempo + tijd) en daardoor is juist die waakzaamheid van essentieel belang. Volharding en vertrouwen is van essentieel belang om de wedloop op de juiste manier tot het einde te volbrengen en het donker loert altijd, maar zolang we in God zijn, ons laten overstromen door Zijn liefde en op Hem hopen en in Hem vertrouwen zal het licht altijd schijnen hoe dreigend het donker ook mag lijken. De sleutel tot dit alles is gebed en een leven toegewijd aan de Heer. Amen.

04/01

7:32 – Ik heb iets beter dan gisteren geslapen, maar nog steeds niet heel erg vast, zo dadelijk de dag beginnen met de Priem en wat mijn Vader daarna allemaal nog voor mij in petto heeft is één grote verassing.

8:41 – Zojuist de Priem gevolgd en heerlijk ontbeten. Tijd om verder te lezen uit het evangelie van Johannes.
9:15 Eerste overdenking die ik zal doen gebaseerd op de getuigenissen zoals weergeven in “leven als pelgrimsreis”. Het eerste verhaal was van Abraham en Sara. God roept Abraham om zijn land te verlaten en naar een land te gaan dat God hem zal wijzen.
- zo dadelijk vervolg eerst even naar de Sext -.

10:24 correctie: Het was de Terts en de eucharistie viering

11:15 Jeroen en koffie dat is nieuw…. Nouja ik kan ook niet verwachten dat er thee wordt geschonken tijdens de koffietijd, maar ik moet wel voorzichtig zijn. Het was wel een gezellige aangelegenheid. Veel gepraat.
Goed, laat ik maar verder gaan met de analysering van Abraham en Sara. Dan moet je opeens al het bekende/vertrouwde achterlaten en op de belofte van God vertrouwen en maar op reis gaan. Hij zou een ontzettend lange reis afleggen van vele honderden kilometers. Niet wettend wat of hoe ver hij nog van de eindbestemming vandaan is, maar hoofdzakelijk vertrouwend op God. Het was echter zeker geen makkelijke reis. God ondersteund hem en doet hem de belofte hem te beschermen als een schild en Abraham zal een vorstelijk loon ontvangen (genesis 15:1-2). Abraham had echter geen nakomelingen aan wie hij zijn bezittingen kon doorgeven. Zo groots is God, want ondanks dat Sara theoretisch door de ouderdom onvruchtbaar was, heeft ze toch Isaak verwekt en Abraham zou stamvader worden van grootse volken. Genesis 22:2 – “Roep je zoon, je enige, van wie je zoveel houdt, Isaak, en ga met hem naar het gebied waarin de Moria ligt. Daar moet je hem offeren op een berg die ik je wijzen zal.” Wat gebeurt hier? God belooft Abraham dat hij stamvader wordt van vele volken (genesis 17:4-6) dit benadrukt God door het drie keer te noemen in dit gedeelte. Alleen nu lezen we dat hij zijn zoon (wordt drie keer benadrukt wie God bedoelt), zijn geliefde en enige zoon Isaak te offeren. Een loodzware beproeving! De impact is vandaag de dag bijna niet voor te stellen hiervan. God belooft je iets prachtigs en de belofte komt uit en vervolgens ben je van vreugde en liefde vervuld dat het God het je geschonken heeft en dan zegt God dat je het zult verliezen, sterker nog je moet er zelf voor zorgen dat je het verliest. Wat zal er allemaal wel niet door het hoofd van Abraham en Sara gegaan zijn. We zullen het niet weten, maar Abraham vertrouwt God en gehoorzaamt Hem. Na drie dagen reizen ziet Abraham de plaats waar het moet gebeuren. Daar lag zijn zoon dan op een zelfgemaakt altaar en vastgebonden en Abraham heeft het mes al gepakt. Alleen voordat Abraham de jongen heeft kunnen aanraken werd hij door een engel van de Heer tegen gehouden. Abraham had bewezen dat hij ontzag had voor de Heer. Gods wil is ondoorgrondelijk. Soms vraagt van ons dingen die we absoluut niet kunnen begrijpen. Je hebt een ongelofelijk groot vertrouwen, ontzag en geloof nodig om te doen wat Abraham van God moest doen. God vraagt ook vandaag de dag dingen van ons die we niet zullen snappen. Waarom die zure appel, waarom dit lijden? Komt er lijden uit God voort, God zelf is immers perfect en pure liefde? Als God iemand bij ons wegneemt is er op dat moment lijden, omdat de reis van diegene is afgelopen en diegene was dierbaar aan ons. Tegelijkertijd zit er achter de tranen ook vreugde, want we weten dat diegene door Gods genade goed terecht is gekomen.

- Nu is het wel echt tijd voor de Sext –

13:05 Er kan op die manier dus inderdaad een soort van lijden zijn, maar God steunt in die tijden en in Hem hervinden we vreugde. Voor alles heeft hij een tijd en plaats, alleen wij overzien dat niet. Hij is een trooster en geneesheer en vaak genoeg gebruikt Hij het lijden om ons te bekrachtigen. Als actueel voorbeeld zou ik mijn reis van gisteren kunnen noemen. Toen ik na een hele tijd bij het zoveelste Frans sprekend Belgisch plaatsje gekomen was en ik heel uitgeput was en toen werd ik wel wanhopig en het wenen stond mij nader dan het lachen. Toch hervond ik moed en wist ik dat ik door moest gaan en ik ging harder lopen al biddend voor kracht. Waarom moet zo’n mooie reis nou zo loodzwaar worden? Ik denk om mijn uithoudingsvermogen, volharding en geloof te versterken. Ik ervoer de kracht om door te gaan, ook al voelde ik me heel beroerd. Gods genade en liefde.
Abraham stierf in gezegende ouderdom. De belofte evenals de reis ging verder met Isaak. Tot zover deze overdenking.

Net de Sext gehad en weer warm geluncht. Mijn verblijf hier is niet gemakkelijk. De boze probeert constant invloed op me uit te oefenen. Hij gebruikt mijn vermoeidheid om me in verwarring te brengen over mijn verblijf hier of ik niet beter kan gaan… alleen uit God, mijn liefdevolle Vader put ik kracht om door te gaan en rechtop te blijven staan. Vannacht had de boze het op een andere manier gepoogd doormiddel van mijn dromen. Hij trachtte me via mijn dromen me aan te zetten tot mij oude gewoontezonde, alleen God beschermt mij.
Ik moest laatst wel inwendig lachen, want iets meer dan een jaar geleden zat ik voor een weekend in een klooster (Vogelenzang) met de Alpha groep. Wonderbaarlijk is God, want hoe snel is alles gegaan bij mij. Destijds verbleef ik in een kamer samen met Remy en leerde ik over de Heilige Geest. Veel was mij nog onbekend en mijn leven vervuld door de Heilige Geest was pas net begonnen. Nu ongeveer een jaar later zit ik als jongste hier alleen in het klooster. Een eigen kamer met bureau tegenover het raam en zit ik dit allemaal op te tekenen.
Ben ik op zoek naar Gods plan met mij en zit ik te denken over geestelijk leiderschap en wellicht als een spreker voor jongeren. Puur en alleen Gods genade en onuitputtelijke liefde. Wat een stilte… een zeldzaam iets vandaag de dag, maar in de stilte ligt de waarheid. Men kan het één zeggen, maar het andere voelen. Voelen en denken komen beide voort uit de stilte, zelfs in de meest rumoerige straat. Het is het binnenste de stille overpeinzing die bepaald wat eruit komt. Degene die open staat voor God en in afhankelijkheid van Hem leeft zal in de stilte de waarheid geopenbaard krijgen. Focus, want in de stilte is het een cadeau, maar in de drukte een vereiste om niet te gaan dwalen. Bij alles wat je doet/denkt of voelt je laten bepalen door de Heer. Dat is makkelijker opgeschreven dan uitgevoerd in de hedendaagse praktijk, maar het dient wel een zeer belangrijk streven te zijn, al dan niet de belangrijkste. Voor nu is het denk ik wel even tijd voor de Noon.

14:00 Bij nader inzien even tijd om te lezen uit in de stijl van de Heer.

15:02 Het is nu tijd om even verder te gaan met prediker. Om precies te zijn prediker 3 t/m 6.

15:29 Tijd voor een wandeling in de tuin van het klooster.

16:04 Net heerlijk gewandeld door de kloostertuinen. Ik blijf me verwonderen over de mooie architectuur van het klooster. Aan de voorkant heeft het iets weg van een Middeleeuwse kasteel en aan de achterkant is het meer op een Romeinse wijze gebouwd. Zodoende zijn deze beide Christelijke perioden in de architectuur vertegenwoordigd. Tijdens het lopen heb ik veel nagedacht over prediker. Ik zal een aantal van mijn gedachten op schrift stellen.
In prediker 3 begint hij met het duidelijk verwoorden dat God voor alles een tijd heeft. Meteen daarachteraan begint hij met de nutteloosheid en leegte van dit alles. De mens heeft inzicht in de tijd gekregen, maar kan dit niet van het begin tot het einde doorgronden. Wat God heeft bepaald, zo zal het geschieden, in die trant spreekt hij. Naar mijn inzien is dit zeker het geval bij de grote lijn der tijd, maar in individuele gevallen heeft men ook een eigen wil, waardoor Gods plan alleen door gehoorzaamheid en toewijding iemand ten dele kan vallen. Is het beroep/studie die een niet gelovig iemand doet dan niet Gods plan? Het kan wellicht tot Gods plan behoren, maar doordat diegene niet gelooft is het doel niet hetzelfde, een niet-gelovig persoon kan al vrij gauw geneigd zijn tot een ik-gericht leven. Op dit aspect kom ik terug als ik het over de rijkdom ga hebben die prediker bespreekt. Een beetje aan het einde van prediker 3 belandt hij op een punt waar hij de dood bespreekt, hierbij stelt hij dat de dieren en de mensen aan elkaar gelijk zijn (prediker 3:18-20) en daarna bespreekt hij de ongrijpbaarheid van de dood voor het menselijk begrip. Prediker 3:21 “Wie zal ooit weten of de adem van een mens naar boven opstijgt en die van een dier afdaalt naar de aarde?”
Deze uitspraak geeft zeker stof tot nadenken. Twee onderdelen: mensen - dieren & dood.
Zijn dieren en mensen op deze wijze gelijk aan elkaar, ofwel gaan dieren ook naar de hemel of iets gelijkends? Dit is een vrij complex vraagstuk, waar niet heel veel met zekerheid over te zeggen valt. Dieren en mensen communiceren beide met elkaar, alleen de mens is geavanceerder en domineert de wereld en God heeft de mens vanaf het begin der tijden al hoger geplaatst dan de dieren.

- De klokken luiden weer, het is tijd voor de Vespers -

18:36 Na de Vespers gewandeld en mijn ouders en mijn opa even gebeld. Tijd om verder te gaan met mijn gedachten bij prediker.
Het lastige is dat de dood voor het menselijk begrip ongrijpbaar is. Het valt buiten de menselijke orde van begrip. God staat boven de mens en heeft deze menselijke orde geschapen. Een vierkant is een vorm die we kunnen zien en bevatten, enkel en alleen omdat het behoort tot de menselijke orde van begrip. De dood is net zo. Het niet voor te stellen om niet meer te voelen, de regen neerkletterend op het gelaat of de zon brandend op het gezicht. We kunnen niet beseffen hoe het is zolang we gebonden zijn aan aardse maatstaven. We kunnen echter uitkijken naar de belofte van God over een eeuwig leven en daar mogen we op vertrouwen, want God is pure goedheid en liefde en Zijn woord is waarheid.
Nu komt dat ik-gerichte aspect weer terug, want ik ga wat zeggen over prediker 5&6 met betrekking tot rijkdom. Het nadeel van rijkdom, is dat bezit een luxe vanzelfsprekendheden kunnen worden en het besef van rijkdom als geschenk van God wordt daardoor minder. Alleen het geeft geen voldoening, vanwege de rijkdom wil men meer rijkdom, iets wat even voor een tijdje als “bijzonder” kan functioneren waarna het weer vanzelfsprekend wordt. Prediker beschrijft dit als de op meer gewin beluste rijken. Dit is een zeer gevaarlijke houding, want rijkdom is geen vanzelfsprekendheid, het is een genadevol geschenk van God dat Hij van de één op de andere dag ook weer terug zou kunnen nemenen.
! Wees op je hoede voor straling (mobiel, computer, tv. Etc.) het vertroebeld de blik !
Om te belanden bij het ik-gerichte. Vandaag de dag zie je met name in het Westen een enorme welvaart. We hebben altijd meer dan genoeg te eten en kunnen zoveel opdoen als w willen. We bezitten veel luxegoederen (mobiel bv.) en af en toe vraag ik me af hoe vanzelfsprekend we het wel niet zijn gaan vinden. Dan komen er meer nieuwe dingen en dan gaat het veelal zo van: mai mai mai (meeuwen van Finding Nemo, leuke film trouwens). Het draait om het eigen comfort, het eigen gemak en dan vraag ik me af en toe af…… en waar is God in dit geheel voor ons? Realiseren we genoeg de bijzondere positie die we genieten en de opdracht die daar mee gepaard gaat. Wie veel heeft behoort namelijk ook veel te geven, maar doen we dat ook. Ik moet in schaamte bekennen dat ik veel meer welvaart geniet, dan dat ik evenredige aan de minderbedeelde weg geef.
En wanneer we dan geven, zijn we er dan altijd heel bewust mee bezig en geven we graag uit liefde.

- Onderbreking voor avondmaal, praten en de Completen –

20:52 Net terug van de Completen, de Chora (?) klonk weer erg mooi, daarvoor tijdens de recreatie vertelde pater Leo hele leuke mopjes. Bij sommige vroeg ik me wel af of je daar wel mopjes over mag maken, als het bijvoorbeeld over het kruis van Jezus ging. In elk geval zijn de lachspieren weer goed getraind en dat is belangrijk.
Ja, geven uit liefde…………….hoe vaak zijn we bijvoorbeeld tijdens deur aan deur collecten bezig met de liefde voor degene die het zo hard nodig hebben? We leven in een zeer verkilde en individualistische tijd. Deze houding zorgt ervoor dat velen eigen baas willen zijn. Een God hebben ze niet nodig en daarnaast op basis van de moderne wetenschap zou Hij wegberedeneerd kunnen worden, zo menen zij…. Ook al ziet deze situatie er bedroevend uit, we mogen weten dat God alles beziet en alles zijn plaats en tijd heeft gegeven. Nu er zoveel versplintering is in de wereld en de mens amper nog eensgezind is of echt intensief met elkaar betrokken is…. Juist nu is de vurigheid en volharding en de eensgezindheid onder Christenen belangrijk! Het fenomeen wat ik heel vaak zie en me keer op keer betreurt, is dat men tussen verschillende stromingen/takken van het Christendom zich met name bezighouden met elkaars wederzijdse verschillen. WE GELOVEN ALLEN IN CHRISTUS ALS ONZE VERLOSSER! Het heet niks voor niks Christendom. Het geloof heet niet baptisten, gereformeerden, hervormden, katholieken en ga zo maar door. Neen, Christendom. Nu ik in dit klooster ben is het waar dat ik moet wennen, het is allemaal nieuw voor me. Het is zo dat ik bij sommige aspecten die ik ervaar binnen dit katholicisme mijn bedenkingen heb. Ik zal ze echter niet uiten in dit boekje, omdat het daar niet om draait! Niet wat ons scheidt is van belang, neen wat ons verenigt is van belang. Een groot probleem bij de bekering van atheïsten is dat ze verdwaald raken in het immense doolhof van Christelijke stromingen. Doordat er zo op de verschillen gefocust wordt maakt dat dat een niet- gelovige op een gegeven moment geen flauw idee meer heeft van wat een “Christen” is en waar hij/zij precies in gelooft.
Wellicht is mijn toonzetting wat overdreven, maar de essentie is zeker waar. Wie is de “juiste” Christen? Bah, kul, onzin! We zijn gered door Christus Zoon Gods, onze Verlosser en Heer en zolang we dat erkennen, een relatie met Hem aangaan en open staan om de Heilige Geest te mogen ontvangen, dan is dat een Christen. De definitie is wellicht niet perfectie, maar dit is de essentie. De rest is voor een aanzienlijk deel menselijke en persoonlijke toevoeging en dat mag. We mogen een hele persoonlijke relatie met Hem hebben en tuurlijk uiten en belijden verschillende Christenen op verschillende manieren hun geloof. Alleen focus er niet op en bid voor elkaar, want we zijn alleen broeders en zusters en we moeten elkaar sterken in geloof! Leven uit Liefde en wees er waakzaam op dat het geen wetticisme wordt! Ben ik hierin dan zo heilig en perfect dat ik dit allemaal zeg? Nee, absoluut niet, ik maak fouten en zoals ik al eerder zei ik heb soms ook mijn bedenkingen, maar dat komt door mijn eigen persoonlijke ervaring. Ik ben niet perfect, maar ik wil wel heel graag door Gods genade groeien en perfecter worden en meer op zijn Zoon Jezus gaan lijken. Er is één Jezus en dus ook één 100% zuivere Christelijke leer. Mijn schrijven over geloof is beperkt en kan ook fouten bevatten. Alleen de woorden van Jezus zijn van A t/m Z woorden van God. Dus alsjeblieft laten we met elkander optrekken, elkaar liefhebben en eensgezind zijn. Organiseer voor mij part naast de wekelijkse samenkomsten per maand één samenkomst waar predikanten van alle stromingen een bijdrage aan leveren en maak de opstelling zo dat gelovige van verschillende stromingen met elkaar in dialoog gaan. Maar ja nogmaals God overziet dit en heeft alles een plaats en tijd gegeven en is met ons tot de voleinding van de wereld, maar heb geen passieve houding! Hierbij besluit ik mijn overdenkingen bij prediker voor vandaag.

Morgen is mijn laatste volle dag en ik ben heel benieuwd wat God dan allemaal nog voor mij in petto heeft. Amen.

Dit is een filmpje waar je getuigen bent van hoe de Completen aan het eind van de dag gingen (inclusief muziek doormiddel van de Ch/k oral.

05/01

07:30 Ik kom hier voor mijn rust en dat krijg ik ook, maar daar rekening ik mijn nachtrust niet onder. Je hebt een heel dun dekentje en ze hadden de verwarming uitgedraaid. Geloof dat ik één of twee keer een uurtje of twee uurtjes geslapen heb, maar dat was het dan ook wel. Nou ja, ik hoor de klokken weer dus laat ik deze dag maar weer eens beginnen met de Priem.

08:36 Goeiemorgen Jeroen hahaha flater van het jaar! Ik lig al drie avonden te kou kleumen en nu hoor ik van een andere gast dat mijn kast vol met dekens zit. Nou ja dan is mijn laatste avond in elk geval warm. Ik ben best verstrooid merk ik, maar ja als je zo weinig slaapt als ik nu doe kan ik ook niet heel veel anders verwachten. Misschien moet ik dadelijk nog maar even rusten. Laat ik de dag maar weer eens beginnen door een stukje uit het evangelie van Johannes te lezen.

08:52 Het is beter als ik, ondanks dat het tegen mijn principe in gaat, mezelf even ten ruste leg. Tussendoor zou ik nog wat getuigenissen kunnen lezen.

11:34 Even gerust…. Ik kon de slaap zoals ik al vermoedde niet vatten, dus ik heb maar wat gelegen en aansluitend daaraan heb ik alle getuigen gelezen uit “Leven als pelgrimsreis”. Nu is het even tijd om me te verdiepen in het verhaal van Ruth.

12:04 De klokken luiden weer en een helder licht schijnt door de ruiten op mijn gelaat. Ik heb het verhaal van Ruth bestudeerd en na de Sext en de lunch zal ik dat verhaal overdenken.

13:01 Dat heeft gesmaakt! Goed….nu verder met Ruth.
Elimelech woonde samen met zijn vrouw Noömi en twee zonen (Machlon en Kiljon) in Bethlehem. Ze trokken weg, omdat er een hongersnood uitbreekt. Ze gingen naar Moab en de twee zoons trouwden beiden een Moabitische vrouw, te weten Orpa en Ruth. Oeh, niet geheel onbelangrijk, voordat die zonen trouwde stierf Elimelech.
Na tien jaar stierven Machlon en Kiljon ook en Noömi bleef met Orpa en Ruth over (Ruth 1:1-6). Dit is als het ware de voorgeschiedenis voor we bij het echte verhaal (“de reis”) van Ruth komen. Er is weer voedsel in Kanaän en ze besluiten terug te keren, thans voor Noömi, want Moab is het thuis van Orpa en Ruth. Samen verlieten ze Moab en gingen op weg naar Juda. Nu volgt een heel emotioneel moment. Terwijl ze op reis zijn zegt Noömi tegen haar schoondochters dat ze maar naar huis moeten gaan om daar gelukkig te mogen worden en een man te vinden (Ruth 1:6-. Waarom zegt Noömi dit opeens? Ze is weduwe en al op leeftijd en kan alle steun gebruiken en dan maakt ze deze opmerking. Juist daarom maakt ze denk ik deze opmerking, want eerst weigeren Orpa en Ruth in tranen, maar dan zegt Noömi dit: “Ga terug mijn dochters, waarom zouden jullie met mij mee gaan? Kan ik soms nog zonen krijgen die jullie mannen kunnen worden? Ga toch terug, want ik ben te oud voor een man. Zelfs al zou ik nog hoop koesteren, zelfs al sliep ik vannacht nog met een man en al bracht ik nog zonen ter wereld – zouden jullie dan wachten tot ze groot zijn en je er van laten weerhouden met een andere man te trouwen? Nee, mijn dochter, mijn lot is te bitter voor jullie; de Heer heeft zich tegen mij gekeerd” (Ruth 1:11-13). Tot zover even. Noömi ziet geen hoop op een man voor haar schoondochters en wil niet dat haar lot, wat ze als het ware als een straf van God ziet, ook hun lot wordt. Orpa kiest de makkelijke weg, kust haar schoonmoeder gedag en vertrekt, maar Ruth blijft. In het vervolg van het verhaal wordt verteld hoe goed Ruth was voor haar schoonmoeder. Ze bleef haar schoonmoeder trouw en stond uren op het veld aren te lezen in Bethlehem om beide van voedsel te voorzien. Uiteindelijk komt het allemaal goed met Ruth en Noömi, alleen over dit specefieke gedeelte wat ik net uitvoerig heb besproken, wil ik wat dieper op in gaan. Wat deed Ruth nou eigenlijk door mee te gaan?
1) Ze liet haar familie achter.
2) Alles wat haar vertrouwd was, liet ze achter.
3) Ze zou in armoede leven.
4) Er was weinig hoop dat ze ooit nog zou trouwen.
En toch blijft ze Noömi trouw en gaat met haar meer uit liefde voor haar schoonmoeder. Wow, dit is heel krachtig! Ze kiest de moeilijke weg en zegeviert glansrijk! Kunnen we ons dit voorstellen? Nu kan ik het best voorstellen dat je het goed met je schoonmoeder kunt vinden, alleen zo’n pad bewandelen voor je schoonmoeder kun je je naar mijn inziens amper echt een voorstelling bij maken. Tuurlijk, we handelen uit liefde, tuurlijk we zouden ons om haar bekommeren, maar zouden we kunnen leven met het feit dat we onze familie wellicht nooit meer zouden zien? Zouden we kunnen leven met de gedachte nooit te trouwen en kinderen te krijgen? In leven in armoede, terwijl we zo veel luxe gewend zijn? Tuurlijk, het is een hele anders tijdsgeest, maar de boodschap van trouw, volharding en bovenal liefde vinden we constant in de Bijbel terug. Abraham werd geroepen door God om zijn land te verlaten. Mozes moest als “niet al te beste spreker” naar eigen mening.. de Israëlieten uit Egypte door de woestijn leidde, terwijl ze constant klaagde en steeds weer tot zonde vervielen. De Israëlieten volgde Mozes hoopvol, maar zodra het even tegen zat pats boem sloeg hun houding om. Exodus 16:2-3 “Had de Heer ons maar laten sterven in Egypte; zeiden ze tegen Mozes en Aäron. Daar waren de vleespotten ten minste gevuld en hadden we volop brood te eten. U hebt ons alleen maar naar de woestijn gebracht om ons hier allemaal van hongeren te laten omkomen”. Dit is amper voor te stellen. Je bent jarenlang door de Egyptenaren als slaaf onderdrukt en dan is er hoop op bevrijding en dan ben je in de woestijn en heb je honger en dorst. Je gaat op reis en het verloopt allemaal niet zoals je gehoopt had. Verdedig ik de Israëlieten van toen? Nee, wat ze doen is niet goed, want ze moeten en kunnen op God vertrouwen, juist in zware tijden. Maar hoe kalm blijven wij als mensen als dingen heel verkeerd af dreigen te lopen, terwijl we goede hoop hadden? Ik denk bijvoorbeeld aan mijn wandeltocht van eergisteren, waarvan mijn spieren nog steeds pijn doen. Vol goede hoop vertrok ik, maar toen ik in Wallonië was bij het zoveelste Franse plaatsje, de route veel langer bleek dan er stond en het donker werd, toen heb ik me echt een aantal keer moeten vermanen en af en toe spoelde in inderdaad door mijn hoofd: waarom dit nou? Ik bleef op God vertrouwen en bleef bidden, maar van binnen werd ik wanhopig en zelfs bang. Dit is ook een leermeester voor tijdens de reis om steeds meer op God te mogen vertrouwen en kalm te blijven, ondanks dat het tegen zit. Vergeet niet dat Ruth haar man verloor en zich vermande en ondanks dat gewoon de moeilijk weg ging lopen in goed vertrouwen.
Is de reis die we te bewandelen hebben simpel? Nee. Het is één ding om in God te geloven en om een relatie met Hem te hebben, maar het is weer iets anders telkens vooruit te gaan, zonder achterom te kijken ook al willen we het wel. Het klinkt wrang, maar het is een feit dat iedereen van wie je hier op aarde houdt op een dag zal sterven. Je ouders, op, oma, vrouw of man, kinderen en vrienden. Voor een ieder is er een laatste uur hier op aarde en als je dat uur van diegene meemaakt dan ben jij dus nog op aarde. Het is heel moeilijk om mensen van wie we heel veel houden te verliezen. Als ik denk aan mijn familie, dan denk ik aan de warmte waarin ik opgroei, de veilige omgeving en toch besef ik dat deze niet blijvend is. Ik zit hier in een klooster voor een tijdje en daarna keer ik terug naar huis… maar er zal een dag zijn dat dat niet meer mijn huis zal zijn en iedereen met wie ik heel hecht was een veel liefde voor koesterde zal er die dag wellicht niet meer zijn. Twee jaar geleden rond deze tijd overleed mijn oom, de broer van mijn vader, hij leek erg op hem, hij stier vrij jong en had nog net zijn eerste kleinkinderen mogen aanschouwen. Dit is pijnlijk, maar toch moeten we doorgaan. We moeten op God gericht zijn en op die wijze leven en niet te veel waarde hechten aan dit aardse bestaan, want het vergaat, maar dat is moeilijk. We kunnen niet achter de wereld aan hobbelen en God met volle overtuiging volgen. De tijd met de andere is een geschenk van God, maar God moeten we met vastberadenheid en volharding volgen. Dat ik dit allemaal zo makkelijk opteken wil niet zeggen dat ik dit ook makkelijk vindt. Nee, absoluut niet! Ik vindt dit één van de lastigste aspecten van het leven, want ik heb velen lief en een aantal zeer lief.
Als God roept, volgen we Hem met die al volharding en vastberadenheid ook al moeten we wellicht alles achter ons laten aan aardse dingen, personen of bezittingen die ons dierbaar zijn. Wederom een vrij lastige vraag, als dingen geschiedenis in zo’n radicale vorm, alleen wat gebeurde er met de vrouw van Lot toen die achterom keek toen Sodom en Gomorra vernietigd werden (Genesis 19:21)? Juist, ze had daar geleefd en keek achterom en veranderde in een zoutpilaar.
Wat is één van de dingen die Jezus zegt met betrekking tot het volgen van Hem? Lucas 9:61-62 : Weer een ander zei: ‘Ik zal u volgen Heer, maar sta me toe dat ik eerst afscheid neem van mijn huisgenoten. Jezus zei tegen hem; Wie de hand van zijn ploeg slaat en achterom blijft kijken, is niet geschikt voor het koninkrijk van God.
Dat is me nog al wat, dit klinkt erg streng. Alleen even meegaand in de vergelijking van Jezus: Stel je bent een boer en je beploegt het land en je kijkt steeds achterom om te zien wat je beploegt heb, dan levert je werk amper iets op en ben je als boer relatief nutteloos. Concluderen als we geroepen worden voor iets door God moeten we dat volbrengen in volle overgave ook al moeten we daar dingen voor opofferen die veel voor ons betekenen. Wederom dit is meer een waarheid, dan dat ik hier nog perfect in ben, want ik heb nog zeer veel te leren. Goed, voor nu genoeg hierover. Nu eerst even psalm 42 lezen en het laatste gedeelte van prediker lezen en daarna even lekker wandelen in de tuin om het te overdenken.

Jeetje wat kun jij schrijven Jeroen! Het wandelverhaal is echt een klassieker inmiddels, interessant om het zo gedetailleerd te lezen, klinkt net als een boek.

Wat leuk om te zien hoe die Completen er dan uitzagen! Vooral dat stuk dat de monniken staand een soort van zingen vind ik bijzonder. En het instrument ook natuurlijk! Is de broeder die het bespeelt diegene uit Senegal die je had genoemd?

Klopt

17:33 Een goede wandeling door de tuin gemaakt. Eigenlijk wilde ik nog even het bos in, maar dat stonden mijn benen door eergisteren niet toe. Daarna in de tuin mijn ouders even gebeld en toen ging ik naar de gastenzaal, want het is dan officieel koffietijd. Yeaaaah, ze had eindelijk tijdens de koffietijd ook thee, daar was ik echt blij mee, want koffie heeft een hele slechte uitwerking op mij (hart & vermoeidheid). Er was ook een lekker stukje krentenbrood met spijs en in gedachte miste ik dat al dus ik was heel blij verrast. Toen was het tijd voor de Vespers en die was heel mooi met wierook en staf enzo. In mijn handigheid had ik echter niet het boekje wat in de kerk lag bijbehoren voor deze specifieke Vespers (Drie Koningen), want ik meende dat die op morgen stond, maar goed ik had dus geen flauw idee wat er gezongen werd. Verder tijdens mijn wandeling niet heel veel inzichten gekregen, behalve dat ik zonder het te beseffen stil was gaan staan voor een doornstruik aanschouwend het mooie landschap. Ik moet waken dat ik bij terugkomst morgen niet terug val in mijn oude patroon en de tijd achter de computer verslijt, want anders mis ik het mooie, dus deze houding moet ik mee naar huis nemen. Het laatste gedeelte van prediker (7-12) is te veel omvattend en te diepgaand om in deze tijd hier verder uit te werken, maar ik het mooie van prediker is, is dat hij bedachtzaam en met matigheid spreekt. Psalm 42 had ik gelezen, omdat dat centraal stond in de getuigenis van iemand, maar de psalm is niet op mijn van toepassing, want ik ervaar God heel sterk. Nou nu lijkt het me wel goed om ter ontspanning een brief van C.S. Lewis uit 1930 te lezen.

18:23 Zo dat heb ik dan even gedaan dan . Was een zeer mooi geschreven brief en zeker waar wat die zei m.b.t. het niet blindstaren op wel of geen succes (als schrijver) hebben. Nu is het tijd om mijn eigen verleden maar eens in te duiken, tijd om verhaal van mijn verleden terug te lezen.

18:54 Nu ik dat gedaan heb is het denk ik tijd om even mijn ogen en hersens te laten rusten en daarna een begin te maken met het boek Identiteit en daarna ga ik alweer eten.

21:06 Een goede maaltijd genoten en daarna was er recreatie, alleen broeder Leo had een onverwachte klant, dus kon er dit keer niet bij zijn. Ik had een beetje het volgende gevoel toen we daar zo zaten: Zet acht zwijgzame elkaar vreemde mannen in een klooster in een kring, zegt één van de mannen na een halfuur doodse stilte: “Het was wel een interessant gesprek hé?”. Nouja dat gevoel had ik maar na 5 à 6 minuten stilzwijgend in de kring gezeten te hebben kwamen er wel wat gesprekken m.b.t. de politiek op gang. Ik participeerde niet in het gesprek, want ik was doodmoe en had van ieder daar (alle gasten zijn denk ik 40+) de minst actuele kennis. Daarna voor de laatste maal van de schitterende Completen genoten en wederom met begeleiden van de ch/kora (?) bij de psalmen. Toen ik weer terug was op de kamer nog wat gelezen uit Identiteit. Ik merkte dat ik niet heel veel had aan het boekje, want het was erg basic en af en toe kon ik me absoluut niet het gedachtegoed (ook vaak slecht onderbouwd) van de schrijver vinden, maar goed dat is minder relevant, maar ik heb twee hoofdstukken uitgelezen en zal het niet meer verder lezen tijdens het verblijf. Even iets anders, een leuk weet dingetje. Ik ben de enige theoloog hier onder de gasten, aldus broeder Leo. Dit omdat iedereen koffie drinkt bij het ontbijt, maar Jeroen drinkt per definitie thee . Heb vaak een hele kan voor mezelf. Morgen zit mijn verblijf er al weer op. Na het middagmaal vertrek ik. Wat is het snel gegaan. Heb ik op dit moment concreet al meer antwoorden m.b.t. Gods plan met mij anno 2012 en verder… Nee, nog niet maar bekrachtigd met mijn tijd hier in het klooster in het begin van 2012, ben ik wel weer enorm bekrachtigd en door Gods genade is wederom het fundament steviger geworden. Wat het ook is wat God van me vraagt, ik ben er na deze week een stuk beter op voorbereid dan daarvoor. Mijn hart vloeit over van dankbaarheid. Prijs de Heer!
Morgen de conclusie van mijn verblijf in het klooster. Ik kan niet wachten wat God op die laatste dag nog voor mij in petto heeft. Geprezen zij de Vader aan wie ik mijn bestaan dank, geprezen zij de Zoon aan wie ik mijn genadevolle verlossing dank, geprezen zij de Heilige Geest aan wie ik mijn vervulling dank. Amen.

06/01

08:51 Yeah, zowaar een nacht wat beter geslapen. Werd wel weer om 4:00 wakker door de klokken (ik had nog een kans naar de Metten te gaan….nou doe maar niet ). Op een gegeven moment viel ik nog even in slaap en toen moest ik zowaar haasten om bij de Priem (7:45) aanwezig te zijn. Ik zal het wel missen om de dag te beginnen met een Priem. Toen ontbeten en nu ga ik alvast wat eerste dingetjes opruimen en inpakken, zodat ik dadelijk nog even goed geconcentreerd aan de slag kan.

9:19 Zo gepakt en klaar om te gaan, alleen mijn boeken nog… maar die heb ik nog even nodig. Eigenlijk is nu de Terts en de eucharistie viering, maar die sla ik even over om meer tijd te hebben om me te bezinnen. Daarnaast heb ik het nog steeds een beetje moeilijk met de exclusiviteit van de hosti. Om de dag te beginnen zal ik eerst even verder lezen uit het Evangelie volgens Johannes.

9:56 Beter geslapen vannacht … maar ontzettend moe. Nu ik wat uit Johannes gelezen heb is het tijd om verder te gaan met H3 van “Leven als pelgrimsreis”.

10:21 Net een hoofdstuk gelezen en ook al kwam veel overeen met wat ik zelf ook al eerder m.b.t. reizen in dit boekje heb geschreven (hobbels, loslaten etc.) is het altijd goed om nog eens vanuit het perspectief van een anderen een samenvatting hierover te lezen. Goed, 1 Korintiërs 13 is nu aan de beurt.

10:27 Al sprak ik de talen van alle mensen en die van de engelen - had ik de liefde niet, ik zou niet meer zijn dan een dreunende gong of een schelle cimbaal (1 Korintiërs 13:1). Zo begint dit gedeelte en meteen wordt het grootste belang van de liefde duidelijk. Degene die pure liefde bezit is rijker dan de rijkste miljardair. Met geld koop je vergankelijke dingen, maar met liefde verkrijg je leven. Het is een prachtig geschenk van God dat we mogen aanvaarden.

Wat is liefde volgens 1 Korintiërs 13:

- Geduldig
- Vol goedheid
- Alles verdragend
- Alles gelovend
- Alles hopend
- Alles volhardend
- Vreugde vinden in de waarheid

Wat is de liefde niet volgens 1 Korintiërs 13:

- Afgunstig
- ijdel
- Zelfgenoegzaam
- Grof
- Zelfzuchtig
- Boos
- Veroordelend
- Verheugend in onrecht

Waar is de liefde vandaag de dag?
Al lopend door de straten in de avondschemering, klonk er van alle kanten rumoer. Een man en een vrouw hadden slaande ruzie, want de één had de ander bedrogen. In de verte een aantal alcoholisten op de vuist en even later een moeder die naar haar kind snauwt dat hij niet zo moet treuzelen. In een etalage staat een tv, daarop een man die het allemaal denkt op te lossen en wijst beschuldigend naar bepaalde etnische groeperingen in de samenleving. Een kind dat weggepest wordt, omdat die anders is en zich wel aan de regels houdt.
Al lopend door de straten in de ochtendgloren klonk er van alle kanten een innige rust gepaard gaan met zoete klanken. Een man en een vrouw in liefde bij elkaar, beide vol vertrouwen, juist omdat ze zo veel van elkaar houden. In de verte een aantal gematigden, genietend van het feestgedruis, één en al gezelligheid, want alcohol is daar niet thuis. Iets later een moeder met een kind, hij is ietsje traag, maar ze kijkt hem lachend aan, wat heb ik toch een prachtig kind. In de etalage een tv daarop verschijnt een meneer, hij pleit voor meer eenheid en liefde als symbool voor deze nieuwe staat. Elke kind geaccepteerd en gewaardeerd, hoeveel is dit ons allen waard?  
Soms als ik op straat rondloop dan benauwt de kilte me. Hoeveel mensen kom je tijdens het lopen/winkelen tegen die niet ik-gericht zijn en de voorbijgangers enthousiast begroet, ook al kent die die niet. Ik kom er niet veel tegen en tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik ook niet echt een uitzondering hierop ben. Ja, als we iemand kennen dan zijn we vol enthousiasme…. maar anders.
De liefde is denk ik de grootste uitdaging waar we vandaag de dag mee te kampen hebben. Hoe lief hebben we eigenlijk nog. Dan kun je zeggen: Ja, dozijnen vrienden en familieleden die ik lief heb, dus ik heb heeel erg lief. Jezus vergelijkt dit soort mensen met tollenaars (Mattheüs 5:46) en heidenen (Mattheüs 5:47). Wat Jezus van ons vraagt is veel meer, want in Mattheüs 5 vers 44 lezen we: “En ik zeg jullie: heb je vijanden lief en bid voor wie je vervolgen. Als we nu nog eens terugkijken en zien wat liefde allemaal impliceert en dat moeten we zelfs toepassen op onze vijanden. Onze naasten doen we af en toe al zeer, want we zijn zondig en schieten te kort. Voor de grote onbekende massa voelen we veelal weinig tot niets, alleen degene die ons iets verschrikkelijk aan doet … op zijn minst frustreert het ons vaak. Nu is dit zoals alles niet een verhaal waarin ik uitblink en de lezer als minder uitblinkend een spiegel voor het gezicht probeer te houden. Neen, ik hou het heel dicht bij mezelf en ik heb waarschijnlijk nog de grootste spiegel voor mijn neus. Alleen waar het in essentie om draait wanneer je in de spiegel kijkt en er zit iets niet goed: dat je er iets aan doet! Vraag God er om, vraag om de liefde zoals verwoord in 1 Korintiërs 13 en de inclusiviteit zoals Jezus dat wil en groei daarin net zoals ik nog veel te groeien daarin heb. Zie het als een uitdaging anderen in die liefde mee te nemen, zodat we tezamen mogen bouwen aan een wereld zoals God het bedoelt heeft. Een wereld vol liefde en zie de avondschemering verdwijnt en het blijkt klaarlichte dag tot in eeuwigheid. Mijn verblijf hier is nog van korte duur dus ik ga beginnen aan de afsluitende fase. Nu eerst even “Leven als pelgrimsreis” uitlezen.

11:42 Mijn hart is vervult van vreugde en liefde, wat een genadevol God heb ik toch. Uit het slijk getrokken, verheven en vergeven van mijn zonde om hier te mogen zitten en dit alles te mogen optekenen.
Het is wel leuk om de dagindeling zoals deze geldt in het klooster (voor gasten) ook mee te nemen, dus alvorens ik met mijn verhaal verder ga zal ik deze even optekenen, want de tijd is schaars.

05:00 Metten (nachtwake)
06:30 Laude (morgengebed)
Voor wie al wakker is ontbijt in stilte
7:45 Priem
Ontbijt
09:30 Terts en de H. eucharistie
Koffie tijd
12:15 Sext
Middagmaal (direct na de Sext)
13:25 Siësta
14:00 Noon
16:30 koffie
17:00 Vespers (avondgebed)
19:30 Avondmaal
20:30 Completen

Zo dat was dat. Het boekje “Leven als pelgrimsreis” is uit en dit verblijf in het klooster is ook bijna afgelopen. Nu dit laatste moment van stilte, rest me enkel nog de Sext en het middagmaal en dan vertrek ik. Het stemt me enigszins treurig dat zo mooi verblijf ten einde komt, maar tegelijkertijd weet ik dat ik nu klaar ben om vol goede moed 2012 te beginnen. Tuurlijk, het zal niet altijd even makkelijk worden, maar ik sta er niet alleen voor, God is altijd bij me om de paden te verlichten wanneer het donker dreigt te worden.


2012 (zoals het nu al bij mij bekend is)

- Ouderenproject
- Geschiedenis
- Jaartraject
- X-pact welkomsteam
En voor de rest is het één grote verassing waar ik dolgraag met God naar op zoek ga en waar ik momenteel al naar aan het zoeken ben samen met Hem. Dit ook zo’n punt in Zijn plan en ik zie er naar uit om het volgende punt te benaderen in complete overgave aan Hem.
De klokken luiden…het is tijd.

Cool Jeroen, je hebt zeker geen spijt dat je naar dat klooster bent geweest? Zou je het nog een keer willen doen?

Nee, zeker geen spijt gehad. Het was een bijzondere ervaring en het is heel fijn om gewoon echt de stilte te ervaren en niet elke keer meegezogen te worden door al die drukte, maar gewoon alle tijd te hebben om je bezig te houden met God. Prachtig! Ik zou het zeker nog eens willen doen. Sterker nog ik ben met Diederik van mijn verhaal momenteel aan het nadenken om van de zomer te gaan voor een aantal dagen . Dus misschien dat ik dan weer ga.

Ha Jeroen, wat een ervaring zeg! Het is echt een mooie periode van bezinning voor je geweest. Denk je dat je in de toekomst nog eens een retraite in een klooster zult gaan doen of was het een 'once in a life time' ervaring?

Ja, het was zeker een bijzondere ervaring. Naar alle waarschijnlijkheid ga ik komende zomer weer een paar dagen terug naar het klooster.

Zou je ook echt in een klooster willen leven? Om je leven op die manier te wijden aan God? Of gaat dat weer te ver?

Ik ben geen monnik ! Ik ben iemand die vrij graag in de praktijk staat en ik heb een te ondernemende geest om mijn hele leven in een klooster te zitten. Het is echt een roeping om monnik te worden. Daarnaast hou ik wel heel erg veel van Resi en dat zou als monnik ook niet mogen. Tenminste ik mag van haar houden als kind van God, maar als monnik leef je een celibatair leven, volledig toegewijd aan God. Dus nee. Predikant als God me er echt toe roept, de kans dat ik monnik wordt acht ik miniem. Af en toe een bezoekje aan het klooster om mijn prioriteit weer goed te hebben en tot rust te komen daar hou ik het op !